Margir halda að það nægi að sitja í kennslustofu með bækurnar opnar til að læra stærðfræði, en það er bara hálfur sigurinn. Stærðfræði er eins og að leysa ráðgátur – það krefst hugsunar og þrautseigju.
Ég get gróflega skipt nemendum í tvo hópa:
- Þeir sem forðast „vandræði“
- Þeir sem leita að „vandræðum“
Fyrri hópurinn forðast erfiðleika. Þegar þeir sjá dæmi sem lítur út fyrir að vera nýtt eða flókið, stoppa þeir oft, yfirleitt áður en þeir reyna við dæmið. Þegar þeir gera mistök, biðja þeir strax um hjálp.
Seinni hópurinn er að leita að krefjandi dæmum, dæmum sem líta út fyrir að vera erfið. Nemendur sem tilheyra þessum hópi vita að þetta eru einmitt dæmin sem þeir læra mest af. Og þegar þeir gera mistök, þá fara þeir í rannsóknarvinnu – þeir vilja skilja af hverju þeir fengu ekki rétt svar.
Munurinn milli þessara tveggja hópa liggur í viðhorfinu. Sumir halda að stærðfræði eigi að vera auðveld. Aðrir nálgast hana eins og rannsóknarvinnu – verkefni sem krefjast hugsunar, prófana og mistaka.
Og hér er það skemmtilega: Kennarar og foreldrar geta hjálpað nemendum að skipta um viðhorf með mjög einföldum hætti. Með því að spyrja frekar en segja. Með því að rannsaka frekar en að leysa dæmið.
Albert Einstein sagði einu sinni: „Það er ekki að ég sé svo klár, heldur að ég staldra lengur við vandamálin.“
Bestu kveðjur,
Gyða, stærðfræðikennari